Józef Nowakowski – II Kwintet fortepianowy Es-dur op. 17
Franz Schubert – Kwintet fortepianowy A-dur Pstrąg op. posth. 114
Kilka lat temu odkryty został Kwintet fortepianowy Es-dur op. 17 (ok. 1830) Józefa Nowakowskiego (1800-1865), starszego kolegi Chopina, który także studiował kompozycję u Józefa Elsnera w Warszawie. Chopin jego muzykę cenił, choć nie bezkrytycznie. Kwintet jest utworem dojrzałym, delikatnie zabarwionym nutą polskiego folkloru. Panuje tu równowaga między klasycznością a romantycznością, zwłaszcza w Romanzy, z echem Chopina (a może „tylko” Johna Fielda, który przed Chopinem stworzył gatunek nokturnu).
Utwór Nowakowskiego składnia do porównań z Kwintetem fortepianowym A-dur „Pstrąg” Schuberta, a także z Kwintetem op. 87 Johanna Nepomuka Hummla, bo wszystkie te dzieła zawierają partię kontrabasu (dopiero Robert Schumann wprowadził standardową dziś obsadę, z udziałem fortepianu i kwartetu smyczkowego). Zresztą Schubert napisał to arcydzieło dla muzyków, którzy wykonywali partyturę Hummla i potrzebowali wypełnić program drugiej części wieczoru.
Kwintet A-dur (1819) Franciszka Schuberta (1797-1828) zawdzięcza swój przydomek wariacjom na temat znanej pieśni (w części czwartej). Pisał go 22-letni romantyk, który nie przekroczył jeszcze smugi cienia, choć w muzyce dotykał już strun ciemnych. Tych jednak w Kwintecie ich nie znajdziemy. Ta muzyczna uczta, wypełniona jest, w pięciu częściach, omalże niezmąconą pogodą. Sławne określenie Schumanna – o niebiańskich dłużyznach (w ostatnich symfoniach Schuberta) – znalazłoby tu zastosowanie: muzyka płynie niespiesznie, pełna statycznych powtórzeń, które pozwalają rozsmakować się w trwającej chwili.
komentarze
dodaj komentarz