W sztuce polskiej okres dwudziestolecia międzywojennego charakteryzował się niezwykłą różnorodnością artystycznych wypowiedzi. Formiści, współpracownicy czasopisma „Zdrój” działający pod szyldem Buntu, Towarzystwo Artystów Poznańskich „Świt”, Stowarzyszenie Artystów Plastyków „Rytm”, Komitet Paryski skupiający uczniów Józefa Pankiewicza czy debiutujący wystawą w kwietniu 1925 roku Cech Artystów Plastyków „Jednoróg” – to tylko wybrane z ówcześnie działających towarzystw.
Wiele z nich miało charakter typowo koleżeński, stąd też nie dziwi przynależność artystów do kilku grup jednocześnie. Łączyły ich ambicje rewolucyjnych przemian, teoretyczne publikacje i wystawiennicze salony. Nie ustrzegli się jednak konfliktów.
komentarze
dodaj komentarz