Akademia sztuki wideo. Marika Kuźmicz rozmawia z Grzegorzem Zgrają

Akademia wideo-artu pod nowym szyldem „Akademia sztuki wideo” w 2018 roku kontynuuje swoją działalność cyklem rozmów krytyka/ historyka sztuki z zaproszonym przez niego artystą pod wspólną nazwą „ARGUEmentacja”. Podczas kolejnego spotkania dr Marika Kuźmicz porozmawia z Grzegorzem Zgrają.
image

Grzegorz Zgraja, jeden z prekursorów sztuki wideo w Polsce i współzałożyciel powstałej w 1975 r. w Katowicach grupy Laboratorium Technik Prezentacyjnych (później: Laboratorium). W jej skład, poza Grzegorzem Zgrają, weszli także Jadwiga i Jacek Singerowie oraz Marek Kołaczkowski – wówczas studenci katowickiej Akademii Sztuk Pięknych (będącej wtedy filią Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie). Członkowie grupy, w opozycji do oficjalnego programu edukacyjnego szkoły, sięgnęli w swojej twórczości po tzw. nowe media: film, wideo oraz performance. W rezultacie Katowice stały się jednym z ważnych miejsc awangardy lat 70. w Polsce. Twórczość Laboratorium została niesłusznie zapomniana, dziś jest przypominana i odkrywana na nowo.


Grzegorz Zgraja zrealizował jeden z pierwszych w Polsce dyplomów ze sztuki wideo (u doc. Labusa na Wydziale Grafiki w Katowicach). Następnie nadal eksplorował  nowe media. Po dyplomie kontynuował swoją edukację w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Braunschweig na Wydziale filmu Eksperymentalnego i Video, gdzie następnie wykładał. Od połowy lat 70. konsekwentnie zajmował się sztuką wideo. W swoich pracach teoretycznych, jak i praktycznych, przede wszystkim skupia się na relacji między dźwiękiem, używając tego środka do rozbudzenia wrażliwości i uważności widza, który, ma szansę stać się nie tylko biernym odbiorcą, ale współtwórcą danej pracy.


Podczas spotkania przybliżymy zarówno indywidualną twórczość Grzegorza Zgrai, jak również historię działalności prekursorskiej katowickiej grupy Laboratorium.
 
„Transformacja” (1978, 3’38”), jedna z najważniejszych realizacji Grzegorza Zgrai, jest jednocześnie analizą natury obrazu, jak również analizą możliwości percepcji człowieka. Punktem wyjścia pracy jest prosta forma, czyli czarny kwadrat, który następnie zostaje zmultiplikowany, by w kolejnym ujęciu ukazać się nam jako raster. Wkrótce potem okazuje się, że jest to raster na fotograficznej reprodukcji, którą widzimy na ekranie, a która w wyniku ciągłego oddalania się kamery, okazuje się być fotograficznym portretem kobiecej twarzy. Ostatnie ujęcia to zastąpienie tej fotografii portretem filmowym. Obraz całości realizacji jest sprzężony z dźwiękiem – tego typu relacja jest charakterystyczna dla wielu prac. Zabieg wychodzenia od szczegółu do ogółu ma za zadanie budzenia w odbiorcy namysłu nad generowaniem obrazu i szerzej, nad tym co widzialne, nad ludzkimi możliwościami pojęcia zmysłem wzroku i słuchu rzeczywistości.

 

 


Muzeum Śląskie jest instytucją kultury Samorządu Województwa Śląskiego.

 





komentarze

dodaj komentarz
jeszcze nie dodano komentarza
dodaj komentarz