Octava Ensemble / Zygmunt Magiera

image

 

dyrygent:

Zygmunt Magiera

 

wykonawcy:

Octava Ensemble
Collegium Copernicus

 

program:

 

Bartłomiej Pękiel -

Magnum nomen Domini

Missa a 14: Sinfonia

Missa concertata la lombardesca:

Kyrie, Gloria

Credo

Canones a6 I

Assumpta est Maria

Ave Maria

Sub tuum praesidium

Dum Complerentur (kompozycja odnaleziona)

Canones a6 II

Dulcis amor Jesu

Canones a6 III

 

Missa concertata la lombardesca

Sanctus, Benedictus

Fuga

Audite Mortales

Missa a 14: Sinfonia

Missa concertata la lombardesca

Agnus Dei

Franciszek Lilius - Jubilate Deo

 

Zmarły w 1666 roku prawdopodobnie w Krakowie Bartłomiej Pękiel należał do jednych z najwybitniejszych kompozytorów polskiego baroku. Nie znamy daty i miejsca jego urodzin, nie wiemy nic o jego pochodzeniu (możliwe, że był Niemcem), ani o studiach muzycznych. Pierwsze wzmianki o Pękielu pochodzą z 1637 roku, gdy był organistą Władysława IV w Warszawie. Cztery lata później był już wicekapelmistrzem a od 1649 roku kapelmistrzem królewskim. Możliwe, że w czasie potopu szwedzkiego przebywał na dworze cesarskim w Wiedniu. W 1658 roku objął po zmarłym rok wcześniej Franciszku Liliusie stanowisko kapelmistrza katedry Wawelskiej w Krakowie, które zajmował do śmierci.

 

Mistrzostwo jego warsztatu kompozytorskiego pozwala stawiać go na równi z czołowymi twórcami europejskimi połowy XVII wieku. Zgodnie z konwencją epoki był aktywny zarówno w stile antico (renesansowym), jak i moderno (barokowym), znakomicie przyswoił sobie zdobycze szkoły weneckiej i rzymskiej. Wśród kilkudziesięciu jego kompozycji są msze, motety i kolędy a cappella przeznaczone dla zespołu rorantystów na Wawelu (np. Assumpta est MariaAve Maria, Dum complerentur, Sub tuum praesidium, Magnun nomen Domini), wokalno-instrumentalne msze polichóralne (np. Missa concertata la lombardesca, Missa a 14) i koncerty (Dulcis amor Jesu), quasi kantatowy dialog Audite mortales i 3 kanony wydane w Xenia Appolinea Marca Scacchiego (Wenecja 1643), powstałe na dworze królewskim w Warszawie, a także fuga, sonata i utwory taneczne. Pękiel ukazuje w nich znakomite opanowanie renesansowego kontrapunktu (technika cantus firmus, imitacyjna i polichóralna) oraz barokowej techniki koncertującej. Chętnie cytuje polskie pieśni religijne, operuje oryginalnym językiem melodycznym i harmonicznym. Jego utwory w stile moderno cechuje bogactwo wyrazowe i wyrafinowana retoryka muzyczna, nasuwające skojarzenia z dziełami Claudia Monteverdiego lub Giacoma Carissimiego.

 

(Piotr Wilk, źródło: www.nospr.org.pl)





komentarze

dodaj komentarz
jeszcze nie dodano komentarza
dodaj komentarz