„playpen” — wystawa Mateusza Dąbrowskiego

Na wystawie prezentowane są wybrane dzieła artysty, powstałe w latach 2015–23. Wśród nich są cztery monumentalne instalacje: Embodiment, Caterpillar, Absolutely Nothingi Playpen, ponadto mniejsze obiekty aktywne, takie jak: Canapone, Kuren, Hicz Hacz, Aku oraz prace z serii: Mirrors, Black, Waves. Wystawa ma charakter przeglądu twórczości artysty, z podziałem na trzy obszary zainteresowań, w trzech kolejnych okresach czasu.

 

Twórczość z lat 2015–17 związana jest z zagadnieniami percepcyjnymi. Artysta starał się w swoich dziełach zwracać uwagę na fakt, że człowiek ma ograniczone możliwości dostrzegania i rozumienia otaczających go zjawisk, a tym samym nie rozpoznaje wielu bodźców, które wpływają na jego odczuwanie świata, na jego kondycję psychiczną i fizyczną. Dąbrowski odnosi te zagadnienia także do problemów w relacjach i komunikacji międzyludzkiej. Pokazuje, że nadawanie komunikatu i jego odbieranie to proces pełen niedopowiedzeń i niepewności, a zmysły człowieka często wprowadzają go w ślepe uliczki.

 

Lata 2018–20 to okres, w którym twórczość artysty była mocno inspirowana astrofizyką. W powstałych w tym czasie pracach Dąbrowski poszukuje analogii między kosmosem i rządzącymi nim prawami a znanym człowiekowi światem. Przy czym obiekty te nie stanowią ilustracji zasad lub założeń współczesnej fizyki. Mają inny charakter. Zwracają uwagę na proces, na zmiany następujące wszędzie i nieustannie, zarówno biologiczne, jak i zachodzące w ludzkiej mentalności, również w kontekście rozwoju cywilizacyjnego. Elementem scalającym dzieła z tego obszaru jest warunkujący wszystkie zmiany ruch.

 

Ostatnie lata to obiekty nawiązujące do baumanowskiego sformułowania „płynnej nowoczesności”. Poruszają tematy dręczących człowieka lęków oraz nieokreślonego dyskomfortu, jaki odczuwa w obszarze swojej psychiki. Dotyczą poczucia niepewności jednostki wobec fragmentaryczności, braku ciągłości oraz epizodyczności świata. Nieustannie oscylują pomiędzy niestabilnością, a poszukiwaniem równowagi.

 

Obiekty rzeźbiarskie Mateusza Dąbrowskiego, mimo, że osadzone w poczuciu niestabilności, paradoksalnie odnoszą się do poszukiwania równowagi. Dzięki wykorzystaniu zjawiska ruchu, wykracza poza ich tradycyjną materialność, potęgując tym samym wrażenie wieloznaczności, nierozerwalnie związanej ze sztuką abstrakcyjną. Zachęca do interpretacji. Wywołuje refleksje i niepokój. Magnetycznie przyciąga uwagę widza, tak ważną dla artystów.

 

Moja praca od lat związana jest przede wszystkim z tematem percepcji, a właściwie z jej ograniczeniami, manipulacją wizualną. Dotyczy zjawisk, których nie zauważamy, których nie rozumiemy, a które istnieją i mają wpływ na człowieka i rzeczywistość.

Mateusz Dąbrowski

 

 





komentarze

dodaj komentarz
jeszcze nie dodano komentarza
dodaj komentarz