Walcownię Cynku wybudowano w 1904 roku w pobliżu Huty Bernhardi oraz linii kolejowej Szopienice-Siemianowice. Położenie to było korzystne ze względu na dostawy surowca oraz wywóz blach cynkowych koleją. Wybudowana hala główna Walcowni Cynku miała 91 metrów długości i 20 metrów szerokości oraz pomieszczenie maszynowni o długości 70 metrów i szerokości 6 metrów. Wysokość hali wynosiła 5,124 metra. W 2002 roku, po 100 latach pracy ostatecznie zakończono produkcję w Walcowni Cynku.

W tym miejscu można poczuć klimat pracy i dawnej produkcji. W hali głównej walcowni zlokalizowane są urządzenia, które zapewniały prawidłowy ciąg technologiczny produkcji blach. Ciąg technologiczny składa się z: dwóch pieców do topienia o pojemności 50 ton, pieca grzewczego do płyt, karuzeli odlewniczej z 24 formami chłodzonymi wodą, walcarki wstępnej, 3 walcarek wykańczających, 2 nożyc wstępnych do cięcia blach, 2 nożyc wykańczających do blach. Zespół walcarek napędzany był czterema maszynami parowymi. Budynek objęty jest ochroną konserwatorską wraz z walcarkami i maszynami parowymi. W tym miejscu powstaje muzeum, w którym zostanie zachowana nie tylko dawna technologia i technika, ale także wspomnienie ciężkiej ludzkiej pracy .